Autisme. Het is een hot item these days. Je krijgt het als je een kind vaccineert, roept de anti-vaccinatie beweging.

Het is iets dat ineens hoog op een of andere agenda terecht is gekomen. Waar ik me heel erg alleen voelde als tiener die net te horen gekregen had dat ze autisme had (‘Je hebt PDD NOS (toen kon dat nog). Doei!’ En ja, zo ging het echt bij het toenmalige Riagg, nu Altrecht), kom ik vandaag de dag meer en meer mensen tegen die ook autisme hebben in wat voor vorm dan ook. Ze verschillen allemaal, maar we hebben het autisme gemeen.

Als tiener schaamde ik me, dacht ik dat ik gek was. Ik ging diehard in de ontkenningsfase en daar bleef ik een jaar of acht in zitten. Pas tijdens mijn laatste studie (Journalistiek) besefte ik me dat mijn autisme niet weg zou gaan door ontkenning. Het gaat nooit weg, want het zit in mezelf. Ook besefte ik me dat er dingen zijn die ik simpelweg niet kan of snap door mijn autisme. Niet dat ik mezelf nu zo’n ‘dat kan ik niet, ik ben autistisch!’ type vind, maar er zijn wel degelijk dingen die ik gewoon echt niet kan erdoor. Niets geen slachtofferrol, wel de realiteit.

Nog veel later ontdekte ik dat er meer mensen zijn zoals ik en dat bewijst Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit ook maar weer eens.

Tijdens het lezen van Zondagskind van Judith Visser ontdekte ik dingen, maar tijdens Maar je ziet er helemaal niet autistisch uit net zo goed. Ik ontdekte dat die drie onafgemaakte studies niet iets is om je voor te schamen, maar dat meer mensen dat hebben (met en ongetwijfeld ook zonder autisme). Dat het niet raar is dat ik zo onhandig ben (wederom: autisme). Dat niet iedereen autist als scheldwoord ziet en dat niet alle theorieën waar zijn. Volgens Bianca Toeps dan.

Lees de hele recensie op pluizenbol.nl